Zdjęcia

>>> z uroczystości
>>> nowej sali
>>> szkoły z zewnątrz (termomodernizacja)
>>> szkoły wewnątrz (zaadaptowane poddasze)

Uroczystość

Na uroczystości obecni byli Burmistrz Czechowic-Dziedzic Marian Błachut, Przewodniczący Rady Miejskiej Damian Żelazny, Zastępcy Burmistrza Maciej Kołoczek i Paweł Mrowiec, radni Rady Miejskiej, dyrektor Zespołu Placówek Oświatowych Andrzej Kamiński, dyrektorzy gminnych placówek oświatowych, przedstawiciele wykonawcy i projektanta obiektu, kadra pedagogiczna szkoły (w tym emerytowani nauczyciele placówki, m. in. były dyrektor szkoły Zbigniew Zborek), przedstawiciele związków zawodowych i Rady Rodziców oraz uczniowie. Wśród zaproszonych gości znaleźli się również Senator RP Rafał Muchacki, Śląski Kurator Oświaty Stanisław Faber oraz dyrektor Centralnego Ośrodka Sportu w Szczyrku, medalista olimpijski i absolwent szkoły Grzegorz Kotowicz.

Uroczystość rozpoczęto wprowadzeniem sztandaru szkoły, następnie przemawiali kolejno obecny dyrektor szkoły Mirosław Olek, Senator Rafał Muchacki, Śląski Kurator Oświaty Stanisław Faber, Burmistrz Marian Błachut, Przewodniczący Rady Miejskiej Damian Żelazny i inni goście, po czym proboszcz miejscowej parafii pw. Św. Barbary ks. Ludwik Duży dokonał poświęcenia nowego obiektu. Po części oficjalnej uczniowie szkoły zaprezentowali bogaty program artystyczny.

Po zakończeniu uroczystości zebrani goście przystąpili do zwiedzania gruntownie zmodernizowanej w ostatnich latach szkoły, w tym licznych ekspozycji, izby regionalnej, nowo zaadaptowanych pomieszczeń na poddaszu (o czym poniżej), a także do wpisywania się do księgi pamiątkowej. Była okazja do zapoznania się z bogatą historią szkoły, obejrzenia licznych pamiątek, zdjęć, pucharów, wreszcie – okazja do wspomnień i refleksji – wszak ta największa w naszej gminie szkoła podstawowa może poszczycić się długą i wspaniałą tradycją i licznymi dokonaniami swoich uczniów i absolwentów.

Obecny, „nowy” budynek SP-2 został oddany do użytku 2 września 1956 roku, czyli w tym roku obchodzić będzie… 56 lat! Pamiętajmy jednak, że historia szkoły sięga 1880 roku, o czym poniżej.

Budowa sali

Budowę sali gimnastycznej przy Szkole Podstawowej nr 2 im. Królowej Jadwigi w Czechowicach-Dziedzicach (przy ul. Węglowej) zleciła i sfinansowała w całości Gmina Czechowice-Dziedzice.
Budowę rozpoczęto w lutym 2011 roku. Początkowo planowano oddanie sali do użytku w czerwcu 2012 r., jednak – dzięki zaoszczędzonym przez Gminę w ubiegłym roku środkom – zaproponowano wykonawcy przyspieszenie realizacji robót i zakończenie prac jeszcze do końca ubiegłego roku. Wykonawca – wyłonione do realizacji inwestycji w wyniku przetargu Przedsiębiorstwo Robót Budowlanych „BESKID” z Bielska-Białej – zgodził się szybciej zakończyć budowę i dzięki temu już w grudniu ub. r. zakończono prace budowlane i wykończeniowe, a następnie zgłoszono inwestycję do odbioru. 11 stycznia br. obiekt przeszedł pomyślnie obowiązkową kontrolę Inspektora Nadzoru Budowlanego, a uzyskał pozwolenie na użytkowanie.
Inwestycja kosztowała 2 mln 592 tys. 560,25 zł i została sfinansowana w całości ze środków budżetu Gminy. Na taki ogólny koszt złożyły się nie tylko same roboty budowlane, ale również koszty dokumentacji projektowej, nadzoru inwestorskiego, przycinki drzew, wypisów z rejestru gruntów i ksiąg wieczystych, map do celów projektowych oraz opinii i świadectw energetycznych i sanitarno-higienicznych.
W wyniku tych działań, powstał bardzo estetyczny, dopasowany stylowo i architektonicznie do 56-letniego budynku szkoły obiekt sali gimnastycznej wraz z zapleczem sanitarno-szatniowym, wyposażony w urządzenia stałe i ruchome oraz niezbędne instalacje (wodno-kanalizacyjne, centralnego ogrzewania, gazowe, elektryczne, elektroenergetyczne, niskoprądowe i wentylacji mechanicznej) o kubaturze 5240 metrów sześciennych i powierzchni użytkowej 710,26 metrów kwadratowych (powierzchnia samej sali to 520,66 m2, powierzchnia zaplecza socjalno-szatniowego wraz z przewiązką – 189,60 m2) i powierzchni całej zabudowy równej 839 metrom kwadratowym. Wysokość budynku to 11,65 m. Do budynku wybudowano od podstaw również drogę dojazdową, a pod budynkiem powstał plac (parking) wraz z terenem zielonym.
Do przewiązki, która łączy nowo powstały obiekt z głównym budynkiem szkoły, dobudowano dwa niezależne wejścia, wraz ze stopniami oraz z podjazdami dla osób niepełnosprawnych. Oprócz tego, sala wyposażona jest w dodatkowe wyjścia ewakuacyjne, prowadzące bezpośrednio na zewnątrz, na teren przestrzeni rekreacyjnej (boisko, bieżnia, skocznia w dal, część parkowa i parking).
Po przewiązki i sali przylega część socjalno-szatniowa i sanitarna, w której zlokalizowano szatnie dla ćwiczących, sanitariaty (łazienki), pokój dla nauczycieli i magazyn sprzętu sportowego, połączony z samą salą drzwiami.
Sala posiada boiska do koszykówki, siatkówki i piłki ręcznej z niezbędnym wyposażeniem (linie, naciągi do siatek, siatki, kosze, bramki, drabinki, ławki) i jest wyposażona w kurtynę, którą można w bardzo funkcjonalny sposób podzielić wnętrze na dwie odrębne części do prowadzenia zajęć wychowania fizycznego w dwóch niezależnych grupach ćwiczących.

Termomodernizacja i adaptacja poddasza

Wraz z budową sali, zakończono kompleksowy remont całego głównego budynku szkoły. W latach 2010-2011 budynek przeszedł gruntową modernizację, zarówno z zewnątrz jak i wewnątrz, na łączną kwotę 2 mln 155 tys. 461 zł.
Z zewnątrz wykonano termomodernizację budynku (na którą pozyskano zresztą wydatne dofinansowanie z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w wysokości 116 tys. 299,48 zł, tj. około 30% wartości tej części robót), wymieniono również wszystkie okna (całość stolarki zarówno okiennej, jak i drzwiowej) oraz przebudowano konstrukcję dachu, gruntownie przy okazji wymieniając jego poszycie oraz nadbudowując dodatkową część użytkową poddasza i dobudowując kominy. W rynnach zamontowano instalację grzewczą.
Wewnątrz, wzmocniono stropy i pomalowano wszystkie dotychczas użytkowane poziomy (parter, I i II piętro) oraz przebudowano część strychową budynku, adaptując poddasze do potrzeb użytkowych (powstały tam 4 dodatkowe sale lekcyjne, korytarz i dwie dodatkowe toalety – zwiększono w ten sposób powierzchnię użytkową budynku szkoły o 188,70 m2).
Ponadto, w budynku kompleksowo zmodernizowano instalacje centralnego ogrzewania, wodno-kanalizacyjną, wentylacyjną (mechaniczną), elektryczną, instalacji elektrotechnicznych i odgromowych. Dobudowano również dodatkowy, niezależny bieg schodowy, a w pomieszczeniach wymieniono okładziny ścienne i podłogowe oraz zamontowano podwieszane sufity. Elementy konstrukcyjne budynku obudowano płytami gipsowo-kartonowymi. Pomieszczenia zaopatrzono także w nowe wyposażenie, w tym meble i biurka, a cały obiekt w monitoring. Wszystko to po to, aby zwiększyć nie tylko estetykę budynku i komfort uczących się w nim dzieci i pracujących z nimi nauczycieli, ale przede wszystkim po to, aby zapewnić jego jeszcze większą funkcjonalność, unowocześnić szkołę i wprowadzić w niej jeszcze wyższe standardy bezpieczeństwa.

Z historii szkoły

Na powstanie obecnej Szkoły Podstawowej Nr 2 duży wpływ wywarła sytuacja społeczno–gospodarcza jaka istniała w Czechowicach i Dziedzicach w końcu XIX stulecia. Rolnictwo przestawało być głównym źródłem utrzymania tych dwóch wiosek. Lokalizacja, a następnie budowa w 1855 roku węzłowej stacji Uprzywilejowanej Kolei Północnej Cesarza Ferdynanda wpłynęły na uprzemysłowienie Czechowic i Dziedzic. Następowało także zjawisko migracji, a co za tym idzie, wzrastała liczba mieszkańców. Konieczne zatem było wybudowanie nowej szkoły tym bardziej, że „dzieci z Żebraczy i Grabowic uczęszczać miały do szkoły w Dziedzicach, ale z powodu znacznej odległości większość z nich nie realizowała obowiązku szkolnego. Wobec czego, aby im udostępnić naukę szkolną wybudowano w 1880 roku budynek szkolny na Grabowicach”. Budynek był parterowy, murowany. Naukę w tej jednoklasowej szkole pobierały dzieci z Grabowic, Żebraczy, Liszek i Renardowic.

Wybudowana w 1880 roku szkoła nosiła nazwę Szkoła Ludowa II w Grabowicach. Uczniowie kończący tę jednoklasową szkołę otrzymywali tak zwane Świadectwo ukończenie obowiązkowej nauki szkolnej. Na Świadectwie znajdowały się oceny z obyczajów, pilności oraz z poszczególnych przedmiotów takich jak: religia, czytanie, pisanie, język polski, język niemiecki, rachunki i geometria, historia naturalna i fizyka, geografia i historia, rysunki i śpiew, gimnastyka i roboty ręczne kobiece.
Pierwszym kierownikiem grabowickiej szkoły został Stanisław Kmiecicki, który był synem wielickiego górnika salin – Kmiecia.

W 1907 wybudowano roku kolejny budynek tak zwanej drugiej szkoły. Budynek mieścił pięć sal lekcyjnych, jeden gabinet, kuchnię, pokój nauczycielski, pokój dla stróża i mieszkanie dla kierownika szkoły, które składało się z trzech pokoi i kuchni. Przy szkole znajdowało się podwórze oraz pole uprawne należące do kierownika.
Budowa szkoły pociągnęła za sobą spore koszty. Świadczą o tym zapisy w Księdze Uchwał Wydziału gminnego, gdzie czytamy: co do budowy szkoły w Grabowicach okazuje się brakująca kwota 20 000 koron. Wydział Gminny uchwalił tę kwotę wypożyczyć. Jednak rok później na posiedzeniu Wydziału gminnego zaprotokołowano: Jednomyślnie uchwala się: Gwarectwo Montan (późniejsza Kopalnia Węgla Kamiennego Silesia – przyp. aut.) powinno zapłacić ze względu na liczbę dzieci górniczych, których ogólna liczba wynosi 54% przy szkole II w Czechowicach trzecią część kosztów budowy. Powody: Gmina utrzymywała dla Grabowic i Żebraczy szkołę dwuklasową, która dla ludności tubylczej przed wybudowaniem szybu zupełnie wystarczała. Wymienione miejsca były słabo zaludnione, przyrost ludności nastąpił wskutek budowy kopalni.

Mijały lata i liczba dzieci nadal rosła, zatem kierownictwo szkoły II już dopisem z dnia 5 maja 1911 roku podało wniosek o rozszerzenie szkoły na pięcioklasową i urządzenie paralelki przy pierwszej klasie.
W lutym 1912 roku Rada szkolna przyznała ulgę w uczęszczaniu dla dzieci - pasterzy, gdyż "pomiędzy dziatwą szkoły II jest pewna ilość, które w miesiącach od maja do października koniecznie są potrzebne do pasienia bydła. W klasie 4. jest takich dzieci 20%, a w klasie 5. – 40% [...] Przeto Rada szkolna miejscowa proponuje dla dzieci pasących udzielenie ulgi takiej, by one zamiast o godzinie 9. mogły do szkoły przychodzić dopiero o godzinie 10. rano".
W 1913 roku na podstawie załączonego referatu kierownictwa szkoły uchwala się prosić Śląską Radę Szkolną Krajową, by tutejsza szkoła ludowa II, obecnie pięcioklasowa z paralelką do I i IV klasy przy pozostawieniu obecnej organizacji została zamienioną nominalnie na sześcioklasową.

Rok szkolny 1914/1915 to rok, w którym rozpoczęła się I wojna światowa. Z zachowanych dokumentów wiadomo, że budynek szkolny do 1915 roku przejęło wojsko. Jesienią 1915 roku wznowiono naukę i kontynuowano do końca wojny, chociaż nieco później - na przełomie stycznia i lutego 1919 roku - przerwano naukę z powodu najazdu Czechów na Śląsk Cieszyński.

W 1923 roku podjęto starania, aby sześcioklasową szkołę zamienić na siedmioklasową. Od 1 września 1926 roku grabowicka szkoła posiadała siedem klas i trzy tak zwane paralelki. Razem było dziesięć klas i wszystkie znajdowały się w budynku z 1907 roku. Szkoła miała wówczas nazwę Siedmioklasowa Szkoła Powszechna Nr 2 w Czechowicach – Grabowicach.
W roku szkolnym 1932/33 rozpoczęła się reforma oświaty zwana jędrzejowiczowską. Objęła ona również szkoły czechowickie. Po przeprowadzonej reorganizacji szkolnictwa wszystkie szkoły w liczbie pięciu w Czechowicach i jednej w Dziedzicach zostały przekształcone w pełnooddziałowe siedmio i ośmioklasowe szkoły podstawowe. Szkoła grabowicka pozostała siedmioklasową. W 1935 roku do szkoły uczęszczało 495 uczniów w tym 247 chłopców. Dzieci uczyły się w 12 oddziałach. Zdecydowana większość spośród nich, bo aż 478 było wyznania katolickiego, 14 – ewangelickiego, zaś 1 uczeń był wyznania mojżeszowego.

Początek II wojny światowej oznajmiły mieszkańcom Czechowic i Dziedzic niemieckie samoloty. 2 września 1939 roku hitlerowskie wojska wkroczyły do Czechowic i Dziedzic, zaś 8 października 1939 roku województwo śląskie zostało włączone do Rzeszy Niemieckiej. Okupanci zlikwidowali polskie szkolnictwo i zakazali używania języka polskiego w miejscach publicznych. Całe polskie życie narodowe zeszło do podziemia i trwało nadal. Czytano ulotki, słuchano audycji radia francuskiego i brytyjskiego. Na szczeblu podstawowym nauczanie miało charakter nieformalny. Nauczyciele polscy nie byli zatrudniani w szkołach. Wielu spośród nich nie przeżyło wojny. Grabowicka szkoła podobnie jak inne na naszym terenie została przekształcona w szkołę niemiecką, a dzieci uczyły się jedynie maszerować i śpiewać po niemiecku.
W styczniu 1945 roku niemieckie władze okupacyjne kontynuowały ewakuację z terenu Czechowic i Dziedzic, zbliżał się front. Pierwszy oddział wojsk radzieckich liczący około pięćdziesięciu żołnierzy pojawił się w Czechowicach - Żebraczy wieczorem 27 stycznia. Rosjanie nadeszli od strony Kaniowa i zostali wpuszczeni na teren KWK „Silesia” przez grupę pracowników strzegących kopalnię przed zniszczeniem przez Niemców. W ciągu nocy front uformował się na południe od kolonii górniczej wzdłuż obecnej ulicy Rumana po budynek szkolny i młyn na Liszkach (dziś nie istniejący, na jego miejscu znajduje się Kościół Św. Barbary). Walki na tej linii trwały cztery dni od 28 do 31 stycznia.
Budynek szkolny został zajęty przez żołnierzy radzieckich, którzy I piętro przeznaczyli do obrony, a parter (klasy i mieszkanie kierownika) zamienili na stajnię. W czasie walk w szkołę uderzyły trzy pociski.

1 marca 1945 roku, po przesunięciu się frontu na zachód od Czechowic, do Szkoły wrócił jej przedwojenny kierownik Stanisław Ciejka i natychmiast przystąpił do organizowania placówki szkolnej przeprowadzając zapisy uczniów. Niestety, z powodu ogromnych zniszczeń nie można było podjąć nauki w zrujnowanym budynku.
24 kwietnia 1945 roku na kierownika szkoły został mianowany Józef Górowicz, były kierownik szkoły w Lipnikach (ówczesny powiat Gorlice). Po natychmiastowym objęciu stanowiska, nowy kierownik rozpoczął pracę od usuwania nawozu, szkła i gruzu z budynku szkolnego. Podjął także starania o naprawę dachu, ścian, okien i drzwi. W pracy tej wspierał go Jan Szarek, nauczyciel Szkoły z czasów przedwojennych, który zjawił się zaraz po wyzwoleniu. Pomagał on, wraz z miejscową ludnością przygotować budynek do użytku. W kwietniu, ówczesny inspektor szkolny powiatu bielskiego, po przeglądzie Szkoły postawił wniosek do Kuratorium o przyznanie subwencji na jej odremontowanie. Na razie jednak o wprowadzeniu dzieci do budynku szkolnego nie mogło być mowy. Mimo to 7 maja 1945 roku zdecydowano się na rozpoczęcie nauki w domu noclegowym górników, który został udostępniony Szkole przez ówczesnego dyrektora KWK „Silesia” - Antoniego Godka. Kopalnia uporządkowała tam sześć sal oraz ofiarowała sześć tablic i kilka przyrządów matematycznych.
Sale wyposażono w stare, szkolne ławki ocalałe ze zniszczeń. W tym pierwszym powojennym roku szkolnym zapisanych zostało 396 uczniów i utworzono osiem oddziałów klas I do VII, a trwał on tylko do 14 lipca 1945 roku.

Na początku września 1945 roku znowu pojawiły się problemy lokalowe. KWK „Silesia” z powodu dużego napływu robotników, wypowiedziała Szkole miejsca w domu noclegowym, gmina natomiast nie zdążyła ukończyć remontu budynku szkolnego. Dzięki staraniom kierownika Górowicza miejscowa papiernia ofiarowała tekturę, którą zaprawiono do okien i drzwi. Końcem września, w tych polowych warunkach, rozpoczęto nowy rok szkolny.

Odbudowa Szkoły trwała do końca 1947 roku. Jednocześnie prowadzono remont dwóch budynków szkolnych, zwanych wówczas starą szkołą (przy dzisiejszej ulicy Traugutta), poważnie uszkodzonych w czasie działań wojennych, a potrzebnych w związku ze stale rosnącą liczbą uczniów. Sytuacja była trudna. Brakowało materiałów budowlanych oraz pieniędzy. Tu należy podkreślić ogromny wkład i wysiłek lokalnej społeczności, a zwłaszcza rodziców uczniów. Utworzona z ich inicjatywy Rada Rodziców ściśle współpracowała z kierownikiem Szkoły i uczestniczyła we wszystkich pracach. Dzięki rodzicom i władzom oświatowym zradiofonizowano główny budynek. Staraniem kierownika Józefa Górowicza i Władysława Budnioka (z Rady Rodziców), a zwłaszcza Marii Godkowej (żony dyrektora kopalni) wybudowano w jednej z klas na I piętrze - scenę (dzisiejsze pomieszczenie biblioteki), a kurtynę i kulisy sporządzili rodzice. Rada wyposażyła również klasy w umywalki oraz zakupiła kałamarze. W maju 1947 roku rozpoczęto w budynkach szkolnych budowę nowych pieców kaflowych i remont siedmiu starych. Prace te wykonano na koszt pracowników KWK „Silesia”, którzy opodatkowali się na rzecz odbudowy Szkoły i dodatkowo sfinansowali malowanie sal i korytarzy w budynku głównym oraz naprawę drzwi w budynkach starej szkoły.

1 października 1954 roku rozpoczęto wykopy pod nowy budynek szkolny i zaraz na początku wyłoniły się trudności. Brakowało sił fachowych, a szczególnie murarzy, co groziło wstrzymaniem dopiero co rozpoczętych prac. Komitet Rodzicielski wszczął agitację w celu zwerbowania chętnych do budowy szkoły, by nie dopuścić do zahamowania prac. W lutym 1955 roku Miejskie Przedsiębiorstwo Budowlane Bielsko-Biała przystąpiło do budowy fundamentów. Teraz prace postępowały szybko. W maju ukończono mury drugiego piętra, a 31 grudnia 1955 roku przeprowadzono odbiór techniczny gmachu. Przez następne osiem miesięcy wykonano wewnętrzne prace wykończeniowe. Według założeń budowa została zakończona w terminie z wyjątkiem ogrodzenia, fasady i małej architektury.

2 września 1956 roku nowa Szkoła została uroczyście otwarta i oddana do użytku dzieci i nauczycieli. W uroczystości tej uczestniczyli: dyrektor Departamentu Ministerstwa Oświaty – S. Dobosiewicz, kierownik Wydziału Oświaty Wojewódzkiej Rady Narodowej – Ferdynand Herok, przedstawiciel Powiatowej Rady Narodowej – kierownik Wydziału Oświaty – Jan Sokoła, inspektor Antoni Kobiela, przewodniczący ZZNP – Albin Kempny, Przedstawiciele Miejskiej Rady Narodowej, partii, nauczyciele, młodzież szkolna i rodzice. Po części oficjalnej: przemówieniach, podziękowaniach i zwiedzaniu szkoły, nastąpiła część artystyczna. Zaprezentowano wówczas wiersze, jednoaktówkę „Rycerski pajacyk” oraz tańce: kujawiak i krakowiak. Całość wzbogacona została pieśniami w wykonaniu chóru szkolnego.

Jesienią 1956 roku najstarsze budynki szkoły zostały zamknięte i wyłączone z użytku szkolnego. Jednakże w wyniku ogromnych trudności mieszkaniowych w Czechowicach-Dziedzicach, nauczyciele tutejszej szkoły zaproponowali adaptację budynków na mieszkania, co zostało w końcu zaakceptowane zarówno przez władze oświatowe jak i gminne. Do dzisiaj budynki te, zaliczane już do zabytków naszego miasta, pełnią funkcję domów mieszkalnych.
Otwarcie i użytkowanie nowej Szkoły dało początek dyskusjom nad wyborem patrona placówki. W kwietniu 1959 roku na konferencji Rady Pedagogicznej kierownik Jan Sznapka postawił wniosek, aby naszej Szkole nadać imię Adama Mickiewicza. Rada zaakceptowała wniosek jednogłośnie proponując, aby po zatwierdzeniu propozycji przez władze oświatowe w holu Szkoły umieścić popiersie Wieszcza i tablicę pamiątkową. Niestety czasy nie sprzyjały poetom nawet tej miary co Mickiewicz. Zgodnie z duchem socjalistycznej epoki decyzję o patronacie Szkoły podjęto odgórnie bez porozumienia się z najbardziej zainteresowanymi, a przy wyborze kierowano się przede wszystkim polityczną poprawnością patrona. Wybrano Józefa Magę działacza PPR pochodzącego z Dankowic, walczącego w partyzantce i zastrzelonego przez Niemców 1942 roku. Dnia 7 lutego 1962 roku Kuratorium Okręgu Szkolnego Katowickiego zatwierdziło nową nazwę Szkoły: Szkoła Podstawowa Nr 2 im. Józefa Magi w Czechowicach–Dziedzicach. Uroczystość nadania Szkole imienia i odsłonięcie tablicy pamiątkowej odbyła się 30 kwietnia 1962 roku.

Po otwarciu nowego budynku naukę w Szkole prowadzono na jedną zmianę. 488 dzieci w 14 oddziałach rozmieszczono w dwóch budynkach: w starej szkole pracowały klasy młodsze I-III, a w nowej – klasy IV-VII (i klasy VIII od 1966 roku). Cała inwestycja nie była jednak zakończona. Szkoła jak i otoczenie wokół niej wymagało jeszcze ogromnego nakładu pracy.
W 1964 roku przewodniczący Komitetu Władysław Olejak skierował apel do wszystkich rodziców o zgłaszanie się do prac i dzięki temu uzyskano setki godzin przepracowanych w czynie społecznym nie tylko przez rodziców, ale i przez starszych uczniów i pracowników kopalni. Dzięki ogromnemu wysiłkowi wybudowano i oddano do użytku: boisko do siatkówki wraz z urządzeniami, boisko do koszykówki z urządzeniami, uzbrojone w sieć wodociągową i przystosowane do przygotowania lodowiska w okresie zimy, skocznię wzwyż wraz z wyposażeniem, skocznię w dal, bieżnię 4 – torową i rozbieg do rzutu piłeczką. „Koszt budowy wyceniony został na 220 tysięcy zł, z czego poważny odsetek stanowiły zdeklarowane przez rodziców tzw. czyny społeczne.” Uroczyste otwarcie obiektów sportowych odbyło się 27 września 1964 roku w czasie zawodów czwórboju lekkoatletycznego zorganizowanego przez Jana Juroszka z pomocą harcerzy, nauczycieli i Komitetu Rodzicielskiego.

31 sierpnia 1968 roku Jan Sznapka po dwudziestu jeden latach pełnienia obowiązków kierownika przeszedł na emeryturę, ale nie rozstał się ze Szkołą, podjął pracę jako nauczyciel w skróconym wymiarze godzin.
10 października 1968 roku stanowisko kierownika objął mgr Zbigniew Zborek pracujący w naszej Szkole od 1957 roku. Nowy kierownik z pomocą Komitetu Rodzicielskiego rozpoczął modernizację szkoły. W starym budynku zainstalowano centralne ogrzewanie, wybudowano kotłownię i wyremontowano łazienki. W nowym budynku otwarto kolejne klaso-pracownie: polonistyczną (pierwszą w powiecie), matematyczną i biologiczną. Ukończono radiofonizację szkoły oraz rozpoczęto budowę szatni dla młodzieży. W związku ze stale wzrastającą liczbą uczniów, kierownik Zbigniew Zborek podjął starania o dobudowanie nowego skrzydła. Projekt ten przewidziany do realizacji w latach 1973 – 74 nigdy nie wszedł w życie. Tymczasem, w otoczeniu szkoły zachodziły dalsze zmiany. Na przełomie marca i kwietnia 1975 roku po dwóch latach prac zakończono wreszcie budowę boiska asfaltowego wraz z siatką ochronną. Wyasfaltowano również wszystkie ścieżki w parku wokół szkoły oraz odremontowano boisko trawiaste. Wszystkie te prace wykonano dzięki czynom społecznym uczniów, nauczycieli i rodziców, a wartość ich pracy stanowiła przeszło 50% kosztów.

W latach 70-tych w sąsiedztwie Szkoły powstawały duże osiedla mieszkaniowe, a dalsze plany rozwoju północnych dzielnic Czechowic-Dziedzic wskazywały, że Szkoła będzie za mała, aby pomieścić swych uczniów. Od 1983 roku dyrektor Józef Raszka podejmował starania o rozbudowę Szkoły i w dwa lata później dzięki pracownikom KWK „Silesia” przygotowany został plan budowy nowego gmachu połączonego z istniejącym już kompleksem. Władze oświatowe miasta zdecydowały jednak nie inwestować w rozbudowę naszej Szkoły, ale wybudować nową na osiedlu „Północ”. Tymczasem liczba uczniów zaczęła wzrastać zwłaszcza, że z początkiem lat 80-tych utworzono w Szkole oddziały wychowania przedszkolnego tzw. zerówki. Zaczęło brakować miejsca, Szkoła licząca przeszło 1000 uczniów musiała przejść na dwuzmianowy system. Dzień pracy trwał od 7.15 do 19.00, mimo że w 1984 roku zerówki zostały przeniesione do Świetlicy Dziecięcej.
Kopalnia nadal wspomagała Szkołę, zwłaszcza w trakcie remontów podejmowanych przez dyrektora Józefa Raszkę. Wybudowano wówczas m.in. nowe ogrodzenie wokół starej Szkoły, wykonano kapitalny remont dachów na starym oraz nowym budynku i remont elewacji nowego. Od 1989 roku w związku z otwarciem SP 10 został zmniejszony obwód szkoły i zaczęła zmniejszać się liczba jej uczniów. Lata 90-te przyniosły Szkole dalsze zmiany. W związku z odejściem dyrektora Józefa Raszki na emeryturę, Delegatura Kuratorium Oświaty i Wychowania przeprowadziła w maju 1991 roku konkurs na stanowisko dyrektora Szkoły. Został nim mgr Mirosław Olek pracujący w SP2 od 1983 roku jako nauczyciel języka polskiego i pedagog szkolny.

W latach 80. i 90. szkoła przechodziła okres dynamicznego rozwoju. Uruchomiono w szkole świetlicę i kuchnię. Aby uruchomić kuchnię przyłączono budynek nowej szkoły do sieci gazowniczej, a w 1998 roku przebudowano cały system grzewczy na ogrzewanie gazowe. Co roku przeprowadzano remonty w obydwu budynkach: wymieniano podłogi, instalację elektryczną i oświetlenie oraz sieć kanalizacyjną wraz z przebudową łazienek. W starej szkole uruchomiono salę gimnastyczną, przeprowadzono również remont kapitalny sali w nowej szkole, łącznie z wymianą dachu i przebudową szatni. W ciągu trzydziestu prawie lat bardzo zmieniło się otoczenie Szkoły i wygląd obiektów sportowych. Pozostało boisko zielone, bieżnia i rozbieg do skoku w dal wraz z piaskownicą oraz park, a z pomocą prywatnej firmy wybudowano przy starej szkole kort do tenisa ziemnego. Wytyczono również boisko zielone dla młodszych uczniów. Bardzo dużym osiągnięciem szkoły było zorganizowanie w 1996 roku pracowni komputerowej i komputeryzacja administracji. Wprowadzenie do programu szkolnego informatyki stało się możliwe również dzięki zaangażowaniu Komitetu Rodzicielskiego, który przez kilka lat zbierał fundusze i wspomógł Szkołę kupując część komputerów.

Wraz z likwidacją systemu zakładów opiekuńczych, Szkoła utraciła wsparcie KWK „Silesia”, która prawie pięćdziesiąt lat ściśle współpracowała z kierownictwem, gronem nauczycielskim i uczniami. Zmianie uległa również nazwa szkoły - 18 lutego 1992 roku Rada Pedagogiczna podjęła decyzję o likwidacji imienia i zatwierdziła nazwę: Szkoła Podstawowa Nr 2 w Czechowicach-Dziedzicach. Nieco później uczyniono patronką szkoły Królową Jadwigę, ogłoszoną świętą przez papieża Jana Pawła II w 1997 roku.

Na podstawie:
http://sp2.czechowice.pl/